چیزی به من یاد بده . . .

جز گفتنِ یک خدانگهدار!

چاره‌ای جز در آغوش کشیدن و اشک ریختن و دست تکان دادن. حالا چه با لبخند اشک بریزی، چه در خودت، چه فرقی می‌کند؟‌ لابد شما هم دیده‌اید کسانی را که وقت خداحافظی بلندبلند می‌خندند. سرشان را بالا می‌گیرند، طوری سینه صاف می‌کنند که انگار از فولادند. کسانی را که، می‌خواهند اندوه‌شان را قایم کنند. کسانی که وقت خداحافظی، به روی خودشان نمی‌آورند توی دلشان چه آشوبی است. نمی‌خواهند کسی بفهمد توی دلشان دارند رخت می‌شویند. نمی‌خواهند کسی بداند توی دلشان دارند درخت‌ها را با اره زنجیری می‌اندازند. آنها تنها می‌خندند، در آغوش می‌کشند و خم به ابرو نمی‌آورند. خداحافظی که کردند برمی‌گردند، جایی قایم، پرندهٔ مُردهٔ توی گلویشان را بیرون می‌کشند، خودشان را بغل می‌کنند و سخت شانه‌هایشان می‌لرزد. انگار که هزار سال بغضشان را خورده باشند؛ زار می‌زنند و تکه و تکه می‌شوند. هی رفیق! ما محکومیم به گفتن یک خدانگهدار؛ خداحافظی از مادر، خداحافظی از درخت. بی‌آنکه آنها را سخت در آغوش کشیده باشیم، بی‌آنکه آنها را سیر بو کرده باشیم. بی‌آنکه دست کشیده باشیم روی رادیو؛ روی دیوان حافظ، روی ترانهٔ یک کولی. ما وقت خداحافظی همه چیز را جا می‌گذاریم و می‌گذریم. تنها اسفی شاید توی جیب‌هایمان باقی مانده باشد برای روز مبادا.

او کدام پرنده را پرواز کرده بود؟ کدام آواز را سرکشیده بود که دست‌هایش بوی خداحافظی می‌داد؟ کدام کوچه‌ها را دویده بود که آن طور نفس‌نفس می‌زد؟ وقت خداحافظی‌اش چیزی نگفت، تن‌اش بوی آهویی را می‌داد که خواب تفنگ دیده باشد. باید می‌دوید. کمی پیش‌تر از اینکه ملافه را روی صورت‌اش بکشند، کسی چشم‌هایش را با دست بسته بود. چمدانش اما هنوز گوشهٔ اتاق است . . .